O książce: 2012 / Monografia poświęcona jest wzajemnym przemianom literatury i nauki w niektórych tekstach przedstawicieli oddziału petersburskiego szkoły formalnej, która zrodziła się w krytyce literackiej w przededniu rewolucji. Rozważane są problemy metodologicznej i filozoficznej genealogii formalistów, konstrukcji biografii i przyjaznego środowiska zawodowego, nowatorskich doświadczeń „samoświadomości” pisarstwa krytycznego Wiktora Szkłowskiego oraz twórczości Borysa Eikhenbauma w gatunkach prozatorskich intymnych. . Bohaterem książki, podobnie jak dla samych formalistów na wczesnym etapie ich istnienia, jest literackość – pojęcie obecnie odrzucone i mało znane, które w istocie odnosi się do ich własnej twórczości naukowej, dla szerokiego grona humanistów – kulturowej naukowcy, filolodzy, historycy (art).